Öfke denizi kabarıyor.
Gözlerimin kızardığını hissediyorum, gülüşmeler arasında. Hiç düşünmeden öylece kendini heyecana kaptırmış ve manasızca ama bir o kadar da içten pazarlıkla yaşayan insanların oluşturduğu insanlık nehrine olan öfkem katlandıkça, aynı oradan da hayatın katlanılabilirliği azalıyor. Kakara kikiri yapanlara tahammül edemiyorum.
Öfkem ateşi harlanıyor...
2 comments:
ben bunu gördüm sanki...belki bende içindeyim bu yazının...belki tamamen dışındayım...
günahım ben
yeryüzünün bütün günahlarını işledim. işledim oya gibi ve ka-
tıksız bir kaygıyla; varedeni bilmesem de, varolana duyduğum.
eksik kalan birşeyler mi var? demek eksiğim hâlâ... çıldırasıya
merak ettiğim kendim oluştaki yetersizliği de kabul ediyorum.
günahım ben!
sokakodalarının ışıklı sessizliğinde ve gürültüsünde aranıza
karıştığım saatlerin, beynimde kıvıldatanları bilseydiniz,
o’saat uçururdunuz boynumu
durup oturuyorum şimdi. içgüdülerime yakındost aramaktan
da vazgeçiyorum. çoktandır niyetliydim buna zaten.
hayvan öldü. ben
Post a Comment