Yangın ve çaresizlik

Bir rüzgar esiyor serinden...
Yüreğim yanıyor ta derinden.
Bir kız çocuğu babasının kollarında ,
Sarılmış umutla ve fakat umut boğulmuş onların yolculuğunda.
Ateş kör olmuş beni dağlıyor,
Tüm dünya boş gözlerle izliyor.

Yabancılar

Bir ben var bir de beni tanımayanlar.
Bir sen var bir de seni tanımayanlar.
Sen, bana beni tanımayan;
Ben sana seni tanımayan.
Biz birbirimize iki yabancı ama farkında olmayan...

Uzun bir aradan sonra

Uzun bir aradan sonra tekrar yazmaya başlıyorum. Biliyorum zor olacak biliyorum düşe kalka ilerleyeceğim ancak içimden bir şeyler beni zorluyor.

"Yazmak zamana düşünceleri kazımaktır."

Diyorum kendi kendime.

O halde...

Bir fikre gönül vermek ve onun uğruna mücadele yoluna girmek enteresan bir süreci tetikliyor. Yüksek motivasyonun yanı sıra belli alanlarda motivasyonu kaybetmeye de neden oluyor. Uzun süredir kabullenip yanınızda gördüğünüz dostlarınızın neden kendi inandığınız davada yer almadıklarını - ama sözde savunuculuklarını yaptıklarını gördüğünüz halde - sorgulamaya ve diğer gündelik rutinlerindenki can sıkıcılığı görmeye başlıyorsunuz. İşte bu noktada normalleşmekle var olanı düzeni yıkmak arasında bir yerde sıkıştığınızı fark ediyorsunuz.

Var olanı yıkıp yeniden doğumun sancısını yaşama cesaretini göstermek mi yoksa düzeni koruyup doğmak üzere olanı bir kenara koyup, kürtajın buruk tadını yaşamak mı?

Uzun bir aradan sonra yola düştüm tekrar. Yol uzun, hayat kısa, dert çok... Yolun sonu malum, yol muallak, irade bulanık. Ve ben yürüdükçe sona yaklaşıyorum.