+-1

Biri gelir, biri gider...
yıl olur, insan olur,
yıl geçer, insan ölür...

Umut, yol geçen bekçisi,
heybesinden çıkartııklarını gelene geçene sunar,
Ne zaman ki hediyesi reddedilir,
Bilir ki o geçen bir daha geçmeyecek.

Yeni yılda da umudun hediyesini kabul edin.

(U)mutlu seneler

Nerede?

Kalemimden kan damlıyor... Deftere yanaştıkça ucu, hüznü ta yüreğime değiyor...

Soğuğun sınır tanımadığı rüzgarlı gecelerden birinde, düzün orta yerindeki barın kapısını hafifce aralıyorum. İçeride sıcak ve tanıdık yüzler görmeyi umuyorum, ama beklentiler yerine dışarıdan da soğuk bir sessizlik ve kimsesizlik karşılıyor beni. Derinden bir ürperme kabarıyor içeriden. O günler çok geçmişte kaldı... Güzel günler her geçen saniye daha da uzak ufuklara yöneliyor. Yoksa bu hayallerin sıcaklığını mı hayal ediyorum? Hayalimde kendi kurduğum tuzaklara düşüp boğuluyor muyum?

Bu gece kalemim yüreğime batıyor, nefesim duman olup bacadan kaçıyor. Ruhum aklımla son dansını yapıyor. Neredesiniz o günler? Neredesiniz beni benden çalanlar?

Sessiz bara arkamı dönüyorum, çölün yalnız yoluna koyuluyorum: fazla söze ne hacet... yolcu yolunda gerek...

Tahammül?

Bir insan diğerine neden ve nereye kadar tahammül eder?
Verdiği değere oranla ne kadar yıpranır, bunun hesabını yapar mı?
Bu hesabı yapmasına ve sonuç olumsuz çıkmasına rağmen hala tahammül etmeye devam ediyorsa, sonuçlardan kim sorumludur?