Birgün daha içimi içime gömdüm ve kalkan cenaze arabasının ardından bakakaldım.
Beni bana götürüyorlar ama ben arkadan bakakalıyorum.
Çiğniyorum, yutuyorum, susuyorum ama unutamıyorum.
Ne zamana kadar böyle gideceğini bilemiyorum ama bekliyorum.
Beni bana gömdüler, üstümü benle örttüler ve ben öylece izledim.
Kendimi kendime getirecek bir ben aranıyor, bulunamıyor.
İlan sayfalarını gezerken gözlerim, tam sayfa bir cenaze ilanına rastlıyor:
Ben... Ben... Ölmüşüm, gömülmüşüm, götürülmüşüm!
3 comments:
yeniden dogmanin zamani o zaman
Geçmişi okurken eski yazmalardan,
Sanki hiç geçmemişçesine,
Donmuşçasına zaman,
Yokluğu düşleyecek bir ölümlü.
Ki düşleri dalgın bir yaz sabahında,
Fitili yakılan dinamittir mantığın temeline.
Geçmiş gelecek gözünde bir an,
Kalacak ne varsa olduğu yerde…
Candan.
Söylemişsin ya, gömülen de sensin, üstünü örten de sensin, ve hatta muhtemelen gömen de sensin..
çıkış yolu belli, SENSİN...
Post a Comment